Jarosław Czarnoleski

ars limeryka z Hubertem Horbowskim

Hubert Horbowski 12 marca b.r. otworzył wiosenną ars poetica w Osiedlowym Domu Kultury. Prozaik i poeta, autor wielu limeryków, jest członkiem Stowarzyszenia Literackiego W Cieniu Lipy Czarnoleskiej w Jeleniej Górze i Dolnośląskiej Grupy Poetyckiej „Nurt” w Lubaniu.

O godz. 17 pani Katarzyna Skibińska-Zając powitała stałych bywalców kawiarni „Muza” oraz przybyłych gości i oddała głos Janinie Lozer, która przypomniała, że w styczniu b.r. w ODK zainaugurowało swoją działalność Stowarzyszenie Literackie W Cieniu Lipy Czarnoleskiej, przekształcając się w stowarzyszenie zwykłe. Następnie przybliżyła postać poety, którego teksty znalazły się w kilkunastu antologiach, almanachach i wielu zbiorach wierszy.

Hubert Horbowski, dziś emeryt, dziadek dwojga wnucząt, po blisko trzydziestu latach ponownie osiadł w Jeleniej Górze. Pierwsze młodzieńcze próby układania wierszy, nie zachowały się - co podkreśla - "na całe szczęście". O umiejętności ubierania słów w rymy "przypomniał sobie" w roku 2005. Mieszkał wówczas w Lubaniu. Z sentymentem wspomina dziś literackie biesiady w tamtejszym Miejskim Domu Kultury i spotkania z poetami z „Nurtu”. Tam właśnie został przez nich zauważony, gdy przy kominku czytał swoje pierwsze wiersze. Po jakimś czasie razem z Krystyną Sławińską wydał tomik z limerykami pt. „Frywoliki spod osiki”. Obecnie okazjonalnie pisuje do prasy lokalnej. Broni się przed zaszufladkowaniem go jako poety satyrycznego. Polemizuje z takimi opiniami, twierdząc że potrafi pisać wiersze zupełnie nie do śmiechu. Przekonać się można było o tym, tego wieczoru. Jednak największe brawa, po każdej prezentacji, zdobywały jego limeryki, które są utworami rubasznymi, o przewrotnym, zaskakującym zakończeniu i właśnie przez tę cechę zdobyły tak dużą popularność na świecie. Gatunek ten w Polsce uprawiało wielu znanych poetów m.in. Wiesława Szymborska, Maciej Słomczyński, czy Jacek Kaczmarski.

Hubert Horbowski

Globtroter

Pewien znany globtroter z Lubania
Ku ponętnej dziewczynie się skłaniał,
Lecz gdy ją ujrzał w nocy,
Szybko z łóżka wyskoczył
I czmychnął do samego Poznania.

Ze sceny goście i przyjaciele usłyszeli również wiersze frywolne, a przy tym i ciekawe anegdoty.

Na zakończenie zabrała głos Janina Lozer, która w imieniu stowarzyszenia z okazji zbliżających się Świat Wielkanocnych złożyła wszystkim serdeczne i radosne życzenia,

Hubert Horbowski

Droga do sławy

Wiersz napisać zamierzałem o rzeźbieniu,

ale wena nie przychodzi, więc w milczeniu

włosy z głowy sobie rwę i oczywiście

piszę wiersz, ale ogólnie o artyście.

A artysta prawie każdy, że tak powiem,

ekscentrycznym osobnikiem jest, albowiem

czy nad morzem bawi, na wsi, czy też w górach,

nieustannie paraduje z głową w chmurach.

Czy natchnienia ciągle szuka, czy pomysłu

na to, jak się nagle znanym stać artystą:

Czy napisać wiersz, czy powieść o miłości,

czy współczesną wersję "Ody do młodości";

namalować wielki obraz w złotych ramach;

skomponować operetkę, suitę, dramat;

z lipowego coś wyrzeźbić może drewna?

Jeszcze nie wie, ale jedna rzecz jest pewna:

jeśli zrzuci z siebie to myślowe brzemię

i powróci szybko z obłoków na ziemię,

niewątpliwie wkrótce cały świat zadziwi...

gdy go tylko chociaż raz pokażą w TV.

Marzycielka

Gdybym to ja miała skrzydełka jak gąska,
Odleciałabym ja stąd, z Dolnego Śląska.
Poleciałabym ja latem na Mazury,
Bo mi się sprzykrzyły te Izerskie Góry.
Pofrunęłabym ja też nad ciepłe morze,
Tam właśnie raj byłby dla mnie o tej porze.
Ale skrzydeł nie mam, więc stoję na nóżkach,
Zatrzymuję TIR-y na podgórskich dróżkach.
Poleciałabym ja, lecz precz z marzeniami;
Nie wzlecę, choć "always" mam ze skrzydełkami.

Organista

Raz organista w Jeleniej Górze

Grał oraz śpiewał głośno na chórze.

Wtem głos mu uwiązł w gardle,

Kiedy zobaczył nagle

Dziurę w organach i mysz w tej dziurze.

Pramatka

Raz Adamowi Ewa (ta z Raju)

Dała zjeść jabłko w oliwnym gaju.

Napytała nam biedy,

No ale była wtedy

Na dozwolonym w tym Raju haju.

Noc Kupały

W Noc Kupały dziewica z Lubania

Przyszła z wiankiem, tradycji puszczania

Wierna; paproć znalazła,

Z chłopakiem pod nią wlazła

I... już wianek nie do odzyskania.