Tak to się zaczęło...

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami

Żyła sobie Marysia z dziesięcioma u rąk palcami.

Były one aktywnie wykorzystywane co dzień

Latały po klawiaturze w słońcu, deszczu, mrozie.

Ona była szczęśliwa oraz zwariowana

Rodzice wszystkim mówili, że utalentowana.

Babcia ich słuchała myśląc o muzyce

Przecież nie będzie szczęśliwa siedząc na fizyce.

Tata i staruszka kupili jej pianino

I tak oto rozpoczął się efekt domino.

Marysia musiała ćwiczyć choć bardzo nie chciała

Mieszkała w bloku więc wszyscy słyszeli jak płakała.

Prawie szkołę muzyczną sobie odpuściła

Lecz pani Danusia sprawiła że siła jej wróciła.

Skończyła pierwszy stopień oraz podstawówkę

Wszystkim udowodniła że ma jednak główkę.

Dwa czerwone paski dodały jej pewności

Już nie miała powodów do okazywania złości.

Pokochała muzykę, pokochała ludzi

Gra sprawia jej przyjemność, chodź tyle się trudzi

Maria Migdalska

20 marca w ODK wystąpi "Dolnośląska Grupa Literacka NURT"

Serdecznie zapraszamy na kolejne spotkanie z cyklu "ars poetica" pt.:

"Dolnośląska Grupa Literacka NURT"

 które odbędzie się w poniedziałek dn. 20.03.2017r o godz. 17:00

 w Kawiarni Muza Osiedlowego Domu Kultury w Jeleniej Górze.

Dolnośląska Grupa Literacka NURT jest klubem działającym przy Miejskim Domu Kultury w Lubaniu od roku 2006. Przy finansowym wsparciu Burmistrza Miasta Lubań, wydawane są almanachy DGL NURT. Grupa zaprezentuje piąty almanach zatytułowany "A miało być o wiośnie...", który został wydany w roku 2016 w związku z dziesięcioleciem działalności grupy.

Daniel Rzepecki

Prawda jest zaskakująco straszna.

Rzecz dzieje się w jednym z krajów Ameryki Łacińskiej. Narratorem jest naukowiec, wykładowca jednej z wyższych uczelni, który wraca w swoje strony rodzinne, gdyż zaczyna pisać dysertacje, w której chce wyjaśnić zagadkę śmierci swojego ojca. W opinii wszystkich człowiek ten był ofiarą reżymowych władz. Jego syn dociera do swoich krewnych, tropi dokumenty, odbywa rozmowy ze świadkami ówczesnych wydarzeń. A im wnikliwiej bada i tropi sprawę, tym wizja zaistniałych zdarzeń coraz bardziej jest odległa od rzeczywistych faktów.

Ci, którzy w opinii potomnych uchodzą za nieposzlakowane istoty, w gruncie rzeczy byli podli i niegodziwi. To, co odkrywa, jest dla narratora druzgoczące. Przy okazji czytelnik dowiaduje się o osobistych przeżyciach badacza faktów. Od czasu do czasu pojawiają się bulwersujące myśli.

Padają między innymi następujące słowa:

„Zawsze wierzyłam, że miarą człowieka niekoniecznie jest sukces, tylko wielkość jego marzeń.” (str.72), więc nie ma co się martwić, że spotykają nas zawody i niespełnienia. Ważne jest, jakie marzenia wypełniają nasze dusze.

Na stronach powieści rejestrowane są zmiany, jakie zachodzą w psychice ludzi, posługujących się współczesnym środkiem komunikacji. Między kontynentami można porozumieć się błyskawicznie za pomocą Skype, lub za pomocą internetowego listu, który do adresata dociera w ciągu kilku sekund.

Wiec Edmundo Paz Soldan autor "Śmierci na ulicy Unzueta" pisze, że „… dzięki środkom łączności można się obejść bez komunikacji osobistej, twarzą w twarz z tym całym natłokiem min, które każdą wiadomość czynią dwuznaczną, i że dzięki odległości człowiek może skupić się tylko na sensie informacji.” (str. 90)

W innym miejscu czytamy, że łatwość przepływu informacji sprawia, że bywamy jeszcze nadmiernie dociążani sprawami innych, co niekiedy wyprowadza nas z równowagi, choćbyśmy byli nam nie wiem jak bliscy i drodzy. (str. 97). Wskutek tej lawiny kontaktów Soldan pisze, że "świat pełen jest ludzi niewłaściwie lokujących uczucia, bijących do serc obojętnych, na próżno poświęconych innym, a może nie na próżno, może zachowanie wierności własnym uczuciom to wyrafinowana forma odkupienia, pozwalająca wstąpić w rejony wyższe bez narcystycznego, banalnego oczekiwania wzajemności".

I czytelnika wychowanego na literaturze klasycznej, gdzie wierność jest cnotą, a wzajemność faktem upragnionym, dziwią i zaskakują powyższe stwierdzenia, gdyż doprawdy trudno uwolnić się od schematów psychologicznego przeżywania utrwalonych przez pokolenia. A w innym miejscu czytamy: "Na nas, dzieci spada niepotrzebny i niesprawiedliwy ciężar tryumfów i porażek rodziców: dostatecznie trudno jest dźwigać własne życie." (str. 11)

No dobrze, na naszym kontynencie, czy na każdym innym dokąd przemieszczamy się już z niezwykłą łatwością, nie pozostaje nic innego, jak dźwigać własne życie, choć od doświadczeń rodziców uwolnić się jest bardzo trudno.

Edmundo Paz Soldan "Śmierć na ulicy Unzueta” (przeł. Tomasz Pindel, Kraków muchaniesiada.com Kraków 2006)