Odwaga w skromności
Media odliczają kolejne dni wojny, rejestrują zniszczenia, okrucieństwa i zajadłość agresji za strony Rosji, która nie pozwala nazywać tej sytuacji wojna, tylko specjalną operacją. Ostatnio pojawiło się określenie „zmęczenia wojną”, niektórzy uchodźcy wracają do pustoszonej Ojczyzny, a w wysokich piętrach Unii pada wniosek o przyznanie Pokojowej Nagrody dla naszego kraju, bo niezamożna Polska okazuje się bogata duchem. Przygarnia uciekinierów, żywi, ubiera i zdumiewa inicjatywach we wszystkich strukturach. Ale postawa Ojca św. Franciszka budzi poważne kontrowersje. Z jednej strony jest oczekiwanie na jednoznaczne potępienie agresora, z drugiej zaś zaniepokojenie graniczące ze zgorszeniem, dlaczego głowa małego, ale jednak państwa nie grzmi o zaprzestanie wojny.
W tym stanie rzeczy warto sięgnąć po książkę, która zawiera wypowiedzi Benedykta XVI, zarejestrowane w trakcie zagranicznych podróży papieża, który dopuścił się aktu bez precedensu, podając się do dymisji, choć jego poprzednicy trwali na Stolicy Piotrowej do momentu, kiedy nieodwołalnie odwołała ich ze stanowiska Najwyższa Instancja. Dymisja nie oznacza bezruchu. Ten pracowity intelektualista nieustannie angażuje swój umysł. Modli się, czyta i pisze. Nie zdystansował się od metody apostołowania swojego poprzednika, już św. Jana Pawła II. Nie był sile wieku, kiedy konklawe ustanowiło Ratzingera Głową Kościoła Katolickiego. Odbywał kolejne podróże zaskakując uczestników spotkań na różnych kontynentach, skupiając coraz bardziej żywe zainteresowanie mediów. Ich przedstawiciele zgłaszali udział w obsłudze tych podróży z różnych krajów, a ponieważ „pojemność” samolotów jest ograniczona, czekali na gościa w miejscach docelowych. Tak na przykład było w Wielkiej Brytanii, gdzie oczekiwało Benedykta XVI siedemdziesięciu dziennikarzy z kilkudziesięciu krajów świata. To nie była wizyta polityczna, zaproszony przez Królową miał uczcić Jana Henryka wybitniejszego przywódcę anglokatolicyzmu. Spodziewano się licznych napięć, ale papież zadziwił taktem i mądrością, a także tym, że nie omijał skomplikowanej historii i politycznej, i religijnej zjednoczonych po dziś dzień narodów.
Wymienię tylko niektóre cele papieskich podróży: Brazylia, Hiszpania, Kamerun, Meksyk, Liban. Bardziej zainteresowały wywiady, zarejestrowane w Chorwacji. Może dlatego, że wczoraj Ukrainę odwiedzili prezydenci czterech europejskich krajów, udzielając poparcia staraniom walczącego kraju o przyjęcie do Unii Europejskiej. W pewnym sensie dostrzec można podobieństwa tych dwóch krajów, gdzie trudno było o jedność, a historia minionego wieku nasycona była silnymi napięciami. W kontekście podróży do Chorwacji padły z ust Benedykta XVI następujące słowa:
„Wydaje mi się, że misją tego narodu, wstępującego teraz do UE, mógłby stać się impuls ożywienia jedności w różnorodności. Tożsamość europejska składa się bowiem z bogactwa różnych kultur, zbiegających się w wierze chrześcijańskiej oraz jej fundamentalnych wartościach”. W innym miejscu mówi, odnosząc się do konieczności obrony globu, ochrony jej zasobów, że Kościół wskazuje na możliwość wyrzeczenia się chęci osiągnięcia maksymalnego profitu i spostrzegania spraw w wymiarze humanistycznym i religijnym. To znaczy: jeden musi być dla drugiego” (…) „Nasz obowiązek to ciągłe poszukiwanie prawdy, poszukiwanie prawdziwych wartości. Podwalinami tych wartości są podstawowe prawa człowieka, a także inne podobne zasadnicze elementy, które – właśnie te – jeśli zostaną uznane i zaakceptowane, da się zrealizować w dialogu. Prawda jako taka to też forma dialogu, ponieważ próbuje ona lepiej poznać i zrozumieć drugiego”.
Trudną rzeczą byłoby odpowiadać na dziesiątki pytań dziennikarzy, toteż książka jest tak zbudowana, że o. Federico Lombardi, trzymając się formuły relacji z poszczególnych podróży, pytania gromadził w bloki tematyczne, na przykład ekumenizm, handel żywym towarem, nadużycia seksualne wśród duchowieństwa i inne, co czyni narrację czytelną i przejrzystą.
Benedykt XVI Angela Ambrogett,
„Rozmowy między Niebem a Ziemią”. Wydawnictwo AA s.c. Kraków 2019
W tym stanie rzeczy warto sięgnąć po książkę, która zawiera wypowiedzi Benedykta XVI, zarejestrowane w trakcie zagranicznych podróży papieża, który dopuścił się aktu bez precedensu, podając się do dymisji, choć jego poprzednicy trwali na Stolicy Piotrowej do momentu, kiedy nieodwołalnie odwołała ich ze stanowiska Najwyższa Instancja. Dymisja nie oznacza bezruchu. Ten pracowity intelektualista nieustannie angażuje swój umysł. Modli się, czyta i pisze. Nie zdystansował się od metody apostołowania swojego poprzednika, już św. Jana Pawła II. Nie był sile wieku, kiedy konklawe ustanowiło Ratzingera Głową Kościoła Katolickiego. Odbywał kolejne podróże zaskakując uczestników spotkań na różnych kontynentach, skupiając coraz bardziej żywe zainteresowanie mediów. Ich przedstawiciele zgłaszali udział w obsłudze tych podróży z różnych krajów, a ponieważ „pojemność” samolotów jest ograniczona, czekali na gościa w miejscach docelowych. Tak na przykład było w Wielkiej Brytanii, gdzie oczekiwało Benedykta XVI siedemdziesięciu dziennikarzy z kilkudziesięciu krajów świata. To nie była wizyta polityczna, zaproszony przez Królową miał uczcić Jana Henryka wybitniejszego przywódcę anglokatolicyzmu. Spodziewano się licznych napięć, ale papież zadziwił taktem i mądrością, a także tym, że nie omijał skomplikowanej historii i politycznej, i religijnej zjednoczonych po dziś dzień narodów.
Wymienię tylko niektóre cele papieskich podróży: Brazylia, Hiszpania, Kamerun, Meksyk, Liban. Bardziej zainteresowały wywiady, zarejestrowane w Chorwacji. Może dlatego, że wczoraj Ukrainę odwiedzili prezydenci czterech europejskich krajów, udzielając poparcia staraniom walczącego kraju o przyjęcie do Unii Europejskiej. W pewnym sensie dostrzec można podobieństwa tych dwóch krajów, gdzie trudno było o jedność, a historia minionego wieku nasycona była silnymi napięciami. W kontekście podróży do Chorwacji padły z ust Benedykta XVI następujące słowa:
„Wydaje mi się, że misją tego narodu, wstępującego teraz do UE, mógłby stać się impuls ożywienia jedności w różnorodności. Tożsamość europejska składa się bowiem z bogactwa różnych kultur, zbiegających się w wierze chrześcijańskiej oraz jej fundamentalnych wartościach”. W innym miejscu mówi, odnosząc się do konieczności obrony globu, ochrony jej zasobów, że Kościół wskazuje na możliwość wyrzeczenia się chęci osiągnięcia maksymalnego profitu i spostrzegania spraw w wymiarze humanistycznym i religijnym. To znaczy: jeden musi być dla drugiego” (…) „Nasz obowiązek to ciągłe poszukiwanie prawdy, poszukiwanie prawdziwych wartości. Podwalinami tych wartości są podstawowe prawa człowieka, a także inne podobne zasadnicze elementy, które – właśnie te – jeśli zostaną uznane i zaakceptowane, da się zrealizować w dialogu. Prawda jako taka to też forma dialogu, ponieważ próbuje ona lepiej poznać i zrozumieć drugiego”.
Trudną rzeczą byłoby odpowiadać na dziesiątki pytań dziennikarzy, toteż książka jest tak zbudowana, że o. Federico Lombardi, trzymając się formuły relacji z poszczególnych podróży, pytania gromadził w bloki tematyczne, na przykład ekumenizm, handel żywym towarem, nadużycia seksualne wśród duchowieństwa i inne, co czyni narrację czytelną i przejrzystą.
Benedykt XVI Angela Ambrogett,
„Rozmowy między Niebem a Ziemią”. Wydawnictwo AA s.c. Kraków 2019
