Wigilja w Muzeum Karkonoskim

Stowarzyszenie Literackie W Cieniu Lipy Czarnoleskiej zostało zaproszone na Wigilię Ekumeniczną do Muzeum Karkonoskiego. I byliśmy.

 

 

Karkonoska Nagroda Literacka

07.12.2025 r. o godz. 11.00 w auli Karkonoskiej Akademii Nauk Stosowanych w Jeleniej Górze przyznano Karkonoską Nagrodę Główną dla Jaroslava Rudiša (Czechosłowacja)

 

Ogłoszenie Laureata Karkonoskiej Nagrody Literackiej i laudacja – Przewodniczący Jury, prof. Józef Zaprucki

 

Jaroslav Rudiš jest pisarzem, dramaturgiem, autorem scenariuszy i muzykiem. Obecnie mieszka w Berlinie i w Jičínie, mieście położonym w parku krajobrazowym “Czeski Raj“. Studiował język niemiecki i historię w Libercu, Zurychu i Berlinie. Pracował też jako dziennikarz. Rudiš pisze po niemiecku i czesku. Jego utwory zostały przetłumaczone na wiele języków, a niektóre z nich sfilmowane. W roku 2024 został honorowany prestiżową nagrodą Mörike-Preis. 

 

Ogłoszenie Laureata Nagrody Specjalnej i laudacja – dr Kazimierz Pichlak

 

Nagrodę odebrała córka Michała Froni

a on sam

 

podziękował ze szczytu w Himalajach

Michfał Fronia sportowiec, miłośnik ultramaratonów, właściciel kartograficznego Wydawnictwa PLAN i marki Galileos.pl; mówi o sobie, iż jest Romantykiem Gór Wysokich. Uczestnik i organizator wielu wypraw w Góry najwyższe, w tym kilku zimowych. Zdobywca trzech ośmiotysięczników: Gasherbruma II, Lhotse i Broad Peaku. Literat – autor kilku bestsellerowych pozycji o tematyce górskiej oraz tzw. „Skarboksiągu” czyli tetralogii „Reden. Historia wielkiej miłości”.

Ogłoszenie Laureata Nagrody Specjalnej i laudacja – prof. Ivo Łaborewicz

 

Regina Chrześcijańska regionalizm odkryła dopiero pracując zawodowo, kiedy trafiała jako grafik komputerowy do firmy poligraficzno-wydawniczej, w której drukowane były książki regionalne, mapy, lokalne czasopisma oraz materiały promujące Karkonosze i okolice. Praca przy tych publikacjach zaowocowała własną firmą wydawniczą, którą założyła prawie 30 lat temu. Z wykształcenia mgr ekonomii, absolwentka studiów wydawniczych na Uniwersytecie Wrocławskim. Jej Wydawnictwo AD REM, znane miłośnikom regionu i wielu turystom, wydało setki książek sławiących region karkonoski w kraju i poza jego granicami.

 

Przyznanie nagrody zaszczycił książę von Preussen

 

 

Zaproszenie

Członkowie Stowarzyszenia Literackiego W Cieniu Lipy Czarnoleskiej zostali zaproszeni 7 grudnia (w niedzielę) na uroczystość przyznania Karkonoskiej Nagrody Literackiej, która odbędzie się o godzinie 11 w Auli Karkonoskiej Akademii Nauk Stosowanych przy ul. Lwóweckiej 18 w Jeleniej Górze.

W tym samym dniu o godz. 15 zostaliśmy zaproszeni do Muzeum Karkonoskiego.

Serdecznie zapraszam do wzięcia udziału w imprezach.

Robert Bogusłowicz

 

 

Wieczór poetycki Mieczysławy Kłos- Kuligowskiej

Czas zatrzymany w poezji

Robert Bogusłowicz

 

W jeleniogórskim Zameczku na Zabobrzu stowarzyszenie literackie i miłośnicy poezji spotkali się na wieczorze autorskim Mieczysławy Kłos-Kuligowskiej, która promowała tomik ”Luźne zapiski z lat 2020-2022”.

Kiedy Stowarzyszenie Literackie W Cieniu Lipy Czarnoleskiej zaproponowało napisanie wierszy pt. „Jak przeżyliśmy lata epidemii”, wokół szalał jeszcze koronawirus. Szalał, jest to smutne określenie tego, co działo się w latach 2020-2022 nie tylko w Cieplicach, Jeleniej Górze, Polsce i Europie, ale na całym świecie. Urzędy pozamykano i sprawy osobiste można było załatwiać tylko przez internet, do sklepów wpuszczano określoną liczbę klientów i tylko w maseczkach, do lekarza... no cóż, ten badał pacjenta przez telefon, a w gazetach, jak w powieściach z gatunku grozy, czytało się o ciężkim przebiegu choroby, gdzie się najszybciej zaszczepić (nawet pięćdziesiąt kilometrów od miejsca zamieszkania), i która fala pandemii nadchodzi, w telewizji natomiast… był miszmasz wszystkiego, o czym dziś większość ludzi chciałaby jak najszybciej zapomnieć.

Mieczysława Kłos-Kuligowska z urodzenia szczecinianka, serce oddała córce i Cieplicom, w Stowarzyszeniu Literackim W Cieniu Lipy Czarnoleskiej, którego jest członkiem, wydała 6 tomików poetyckich, poza tym swoje wiersze drukowała w almanachach „Owoce brzemienności”, „Światło spod korca”, „Karkonosze i ja”, „Adrenalina wspomnień”, antologii „Dekada kwitnących lip”, w parafialnym miesięczniku „Boża winnica”, którego była współredaktorką, w „Tu i teraz”, „Niedzieli”, na internetowych stronach „Strumienie.eu” oraz na blogu stowarzyszenia „Echa Lipy Czarnoleskiej”. Pisała teksty piosenek do dziecięcego zespołu, a z lat młodości przechowuje jeszcze w swoim archiwum, czytaną na lekcjach szkolnych, powieść o piratach.

Tomik wierszy „Luźnie zapiski z lat 2020-2022” jest dowcipnym komentarzem autorki, która stara się zrozumieć otaczający świat w okresie irracjonalnych ograniczeń i dezinformacji podawanej przez telewizję, radio, gazety i internet.

„Humor jest największym błogosławieństwem ludzkości” mówił Mark Twain i właśnie wiersze Mieczysławy Kłos-Kuligowskiej pisane z delikatną nutką dowcipu, pozwoliły jej przetrwać pandemiczne obostrzenia. Przewija się on przez całą twórczość autorki, ale najbardziej rozkwita w chwili, gdy zderza się z codziennymi absurdami covidowymi.

Mieczysława Kłos-Kuligowska, Luźne zapiski z lat 2020-2022, wydawnictwo Capital, Warszawa 2025. 

 

Radość w stowarzyszeniu

W dniu 18 sierpnia nasza członkini Aneta Kmita o godzinie 15, niegdyś kościele Garnizonowym, bo był to ewangelicki kościół Łaski, a obecnie rzymskokatolicki kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego przy ulicy 1 Maja 45 w Jeleniej Górze, zawarła związek małżeński z Mariuszem. W imieniu zarządu i członków życzymy młodym na nowej drodze, by długo i szczęśliwie żyli we wzajemnej zgodzie, dzieląc się wzajemnymi prawami i obowiązkami.

Prezes stowarzyszenia Danuta Mysłek

Jadwiga Wierzbiłło poleca

Rekomendacja dla pragnących długowieczności

Gorąco rekomenduję „Okinawę”

W tytule umieściłam nazwę jednej z wysp na południu Japonii. Od dwunastu lat jest to miejsce, w którym spełnia się życie Nati Ishigaki. Za tym nazwiskiem autorki kryje się Polka, rodowita poznanianka, którą los, a właściwie miłość i małżeństwo sprowadziło wraz z mężem i czwórką ich dzieci na Okinawę. O ile my Polacy już od wielu lat możemy bez trudu, zdobywając paszporty, a nawet posługując się niekiedy tylko Dowodem Osobistym, podróżować po całej Europie, po obu Amerykach i po północy Afryki, a nawet po części i po Azji, mamy swoje kolekcje fotografii, filmików, przewodników i wszelkich publikacji, o tyle Wschód azjatycki pozostaje mniej rozpoznany. Tymczasem studia w innych krajach owocują poszerzeniem znajomości, dzięki czemu zaprzyjaźniona ze mną rodzina odbyła czteropokoleniową podróż do Japonii. Kilka miesięcy wcześniej zamówili bilety lotnicze, a w Tokio nie troszczyli się o nic, gdyż na lotnisku czekał na nich kolega z poznańskich studiów, gdzie kończył japonistykę, więc w Kraju Kwitnącej Wiśni bez trudu dostał pracę i powitał gości z rodzinnego kraju. Dzięki niemu poruszali się i po stolicy, i docierali na wyspy wypożyczonym samochodem, na zakończenie żegnała ich para zaprzyjaźnionych przyjaciół, czyli Piotr po japonistyce i jego narzeczona, córka Japonki i ojca z Tajlandii. To oni zafascynowali mnie Japonią, więc mając biblioteczny wybór, skorzystałam z zachęty pani w mojej filii bibliotecznej i w domu jednym tchem przeczytałam „Okinawę”.

To z jednej strony jest autobiograficzna powieść byłej poznanianki, a jednocześnie zbiór reportaży z wyspy położonej na południu kontynentalnej części kraju. Jej mieszkańcy posługują się tutejszym językiem, a ci, którzy opuszczają Okinawę, zatrudniając się w samej Japonii lub innych krajach Azji, obu Ameryk czy Europy, poznają inne języki, a potem pracując w różnych biznesach lub nauczając w szkołach różnego stopnia. Nati też uczyła angielskiego i podobnie jak jej mąż zajmowała się różnymi biznesami, właśnie na tej wyspie. Zafascynowała ją tutejsza ludność, przywiązana do tradycji, wierzeń, bardzo aktywna do późnych lat życia, a w tym miejscu należy dodać, że w Matayoshi jest wiele osób, pracujących nawet po przekroczeniu 70 i 80 roku życia. Nic więc dziwnego, że ta wyspa wymieniana jest w grupie zaledwie kilku rejonów na świecie, gdzie znacznie przekroczona jest ilość stulatków.

Nati zwróciła uwagę, że stosunkowo niewielu badaczy, intelektualistów historyków oraz osób innych specjalności zajmuje się tym demograficznym fenomenem. Sama autorka wiele uwagi poświęca historii, relacji wyspy z innymi pobliskimi krajami, opisuje zdarzenia sprzed dziesięcioleci, które sprowadziły na Okinawę armię USA i do chwili obecnej pobyt żołnierzy nikogo nie dziwi ani nie razi, choć tubylcy mają wiele pożytków z tej koegzystencji. Spodziewając się, że Czytelnicy zainteresują się rekomendowaną pozycją, nie będę tutaj przytaczać elementów z przeszłości archipelagu Riukiu, zacytuję tylko końcowe fragmenty książki, bo one dotyczą fenomenu długowieczności tutejszej społeczności.

Autorka pisze: „Można utrzymywać najlepszą dietę, uprawiać sporty i mieć pasjonujące hobby. Można też być otoczonym wspaniałą rodziną i grupą przyjaciół. Ale bez możliwości doceniania i cieszenia się z tego, co się ma, najsłodsze desery zamieniają się w popiół, a najwspanialsi przyjaciele zanudzają na śmierć. Jeśli mogłabym przekazać jedną lekcję z Okinawy, kraju długowieczności, to byłaby to właśnie ta: akceptacja i wdzięczność za to, co się ma. Bez względu na to, jak jesteśmy traktowani przez los, życie to cud, a świat dookoła nas jest piękny”. Jednym z walorów rekomendowanej tutaj książki jest bogactwo starannie dobranych fotografii, które przybliżają wielowarstwową zawartość tej pozycji.

Nati Ishigaki „Okinawa”, Lekcje z japońskiej wyspy długowieczności, Wydawnictwo Pascal sp. z o. o. Bielsko-Biała.

Stwarzyszenie Literackie W Cieniu Lipy Czarnoleskiej

 

oraz Centrum Kultury Zameczek

zapraszają na wieczór poetycki Mieczysławy Kłos-Kuligowskiej.

 

 

Zaproszenie do Książnicy Karkonoskiej

Szanowni Państwo,


z okazji 67. Września Jeleniogórskiego oraz Dnia Archiwisty’2025

w imieniu organizatorów oraz podmiotów wspierających wydarzenie

zapraszam 30 września 2025 r. (wtorek) o godz. 16:00

do Książnicy Karkonoskiej (ul. Bankowa 27, III p.)

na sesję popularnonaukową pt.

Pionierzy Jeleniej Góry 1945–1950. Sylwetki wybitnych postaci.

Program sesji: 
Krzysztof A. Kuczyński: Z kagankiem polskiej nauki i sztuki. Z jeleniogórskich lat (1946–1948) profesora Stefana M. Kuczyńskiego

Janusz Skowroński: Zdzisław Straszak – z Tabaką do Hauptmanna

Agata Tumiłowicz-Mazur: Miasto utkane jej ręką, czyli opowieść o Eugenii Triller

Marek Szajda: Józef Sykulski rodem z Końskich. Zarys biografii autora książki „Liczyrzepa zły duch Karkonoszy i Jeleniej Góry"

Karolina Sauer: Stanisław Bernatt, pomiędzy morzem i górami

Andrzej Mateusiak: Z plecakiem w Karkonosze – pionierzy polskiej turystyki po 1945 r.

Ivo Łaborewicz: Stefan Górka, czyli początki jeleniogórskiej oświaty, kultury i samorządu


Organizatory i podmioty wspierające:

Archiwum Państwowe we Wrocławiu Oddział w Jeleniej Górze: https://www.wroclaw.ap.gov.pl/jelenia-gora/kontakt


JCIiER Książnica Karkonoska: https://biblioteka.jelenia-gora.pl

Muzeum Karkonoskie w Jeleniej Górze: https://muzeumkarkonoskie.pl

Towarzystwo Przyjaciół Jeleniej Góry: https://tpjg-jgora.pl

Karkonoskie Towarzystwo Naukowe: https://ktn.org.pl

Program tegorocznego Września Jeleniogórskiego:

https://jeleniagora.pl/news/67-wrzesien-jeleniogorski

***

Ikonografia: Jelenia Góra. Ratusz, aut. Jan Bułhak, źródło:

https://jbc.jelenia-gora.pl/dlibra/publication/10093/edition/9789/content



Jan Lercher

Kierownik Działu Regionalnego z Czytelnią

JCIiER „Książnica Karkonoska”, Jelenia Góra

Ewy Pieńkos w Książnicy

 

Anastazja Daniłowiczowa poleca

Wojna w zakamarkach pamięci

Czytam „Paryską córkę” i w pamięci odżywają wojenne epizody. Myślę sobie, to ostatnia chwila dla mojego pokolenia, żeby utrwalić to, co zachowało się w pamięci dziecka. Sprzyja temu lektura tej powieści, która uznawana jest za jedną z bestsellerowych pozycji autorki, mieszkającej na Florydzie. To młoda pisarka, toteż trudno uwierzyć, że sięga do zasobów własnej pamięci, ale za to należy ją podziwiać, z jaką skrupulatnością odtwarza czas wojny, która dotarła do Paryża. Bohaterki tej powieści, zrządzeniem losu przebywające w stolicy Francji, spotkają się przypadkowo i zaczynają się przyjaźnić. Elise ma jedną córkę i męża artystę, który nie dostrzega i nie docenia talentu własnej żony. On jest komunistą, wiadomo, że zdekonspirowanie jego przynależności ideowej stanowi zagrożenie dla wolności i życia. W końcu spotyka go taki los, a zagrożenie obejmuje też żonę i córkę. Elise zostawia córkę u przyjaciół, a sama chroni się na południu Francji. Tutaj wspomaga ludzi, ukrywających żydowskie rodziny.

Nie zastaje córki u przyjaciół, kiedy Paryż zostaje wyzwolony. Bomba zrzucona przez aliantów ominęła ważną strategicznie fabrykę, uśmiercając rodzinę, która miała ocalić córkę Elisy. Jedna i druga przyjaciółka, choć w innym czasie, wyjeżdżają do Ameryki. Juliette, która miała ocalić córkę przyjaciółki, obwinia ją za śmierć męża i synków. Uważa, że on ratując przygarniętą dziewczynkę, naraził siebie i dzieci. Elisa odnajduje miejsce pobytu Juliette, wysyła jej wielokrotnie listy, ale nie otrzymuje odpowiedzi. Wypływa więc statkiem do USA i sytuacja się wyjaśnia. Była przyjaciółka, która poślubiła zamożnego wdowca, pielęgnuje swoją nienawiść. Mąż próbuje to zrozumieć. Finansuje jej odtworzenie w każdym szczególe księgarnię, którą Juliette posiadała w Paryżu.

Powieść, którą gorąco polecam, ma fascynującą fabułę, traktuje o miłości i nienawiści, pokazuje, jak krucha może okazać się przyjaźń i jak trudne do spełnienia składane obietnice. Nie wyjawiam, czy nastąpi pojednanie obu kobiet, gdyż wskazanie finału odebrałoby czytelnikom radość, jaką daje wyjawienie sekretu głównych wątków.

Kristin Harmel „Paryska córka”, z angielskiego przełożyły Alina Jakubowska i Elżbieta Kulicka, wydawnictwo Świat Książki, Warszawa 2024.

Pożegnanie Alfredy Dziedzic

W dniu 14 lipca 2025 o godzinie 12 na cmentarzu przy ulicy Krośnieńskiej w Cieplicach odbędzie się pogrzeb i ostatnie pożegnanie Alfredy Dziedzic.

Odeszła Alfreda Dziedzic

 

„Życie jest krótkie, a my jesteśmy tacy mali w obliczu wieczności”.

Ze smutkiem przekazuje Wam/Państwu informację, że w dniu wczorajszym – 27 czerwca w wieku 90 lat odeszła od nas Alfreda Dziedzic.

Z pochodzenia kresowianka, z zawodu nauczycielka.

W jeleniogórskim Liceum Ogólnokształcącym im. Stefana Żeromskiego śp. Alfreda przepracowała 30 lat, równocześnie świadczyła pracę w innych szkołach, w tym na Wydziale Zamiejscowym polonistyki Uniwersytetu Wrocławskiego.

Alfreda była naszym członkiem, aktywnie uczestniczyła w naszym literackim życiu. Radośnie uczestniczyła w naszym wielkanocnym spotkaniu w 2024 roku w Podgórzynie i taka pozostanie w naszej pamięci.

Życie jest niczym sen, który przemija, zanim zdążymy się obudzić.

Prezes Stowarzyszenia Literackiego w Cieniu Lipy Czarnoleskiej

Danuta Mysłek

In memoriam Teresy Sosnowskiej

W dniu 18 czerwca w ODK – zameczku odbyło się ostatnie przed wakacyjną kanikułą spotkanie z cyklu ars poetica. Poświęcone ono zostało przypomnieniu drogi życiowej i twórczości Teresy Sosnowskiej. Na początku swój list do mamy odczytał syn, Ireneusz Sosnowski, potem Bożena Keller zaprezentowała wiersz poświęcony poetce, który napisała Danuta Mysłek, a następnie Krystyna Stefańska wspominała zmarłą. Odczytane zostały wiersze Teresy Sosnowskiej z tomiku „We wspomnieniach życia” przez Marylę Pastor, a swój wiersz na tę okoliczność napisała Urszula Jonkisz. W międzyczasie oglądano prezentację wizualną przygotowaną przez Danutę Mysłek. 
Spotkanie poprowadził Robert Bogusłowicz. 

 

* 

Śmierć mamy to trudny czas. Jest to trudny czas żałoby, pełen smutku i tęsknoty, ale również szansa na refleksję i dalszy rozwój. Mama wierzyła w Pana zdolności Panie Ireneuszu, może warto podtrzymać rodzinną tradycję twórczą. Wiara w siebie i trochę chęci, a sukces pewny. Natomiast „Po śmierci poety” to fraza, która może odnosić się do różnych aspektów związanych z odejściem artysty tworzącego wiersze i jego wpływem na świat. Śp. Teresa długo trzymała swoją poezję w szufladach. Nie dane Jej było wcześniej uwierzyć w potencjał, jaki posiadała. A przecież ćwiczenie czyni mistrza, skromna, nie publikowała swojej poezji, w czasie kiedy ją tworzyła, szczęśliwa, że przed odejściem zamknęła w klamry radości swoje marzenia. Jej twórczość wyszła na zewnątrz, to wersy skłaniające czytelnika do refleksji nad życiem, przemijaniem i sensem istnienia. Skromna w ilości, a zarazem bogata poezja we wzruszenia, inspirację, a także prowokację do myślenia. Ta spuścizna czyni Teresę na kartach zapisanej książki wiecznie żywą.

Potencjalnie znaczenie poezji Teresy może ewoluować w zależności od zmieniających się kontekstów historycznych i kulturowych.

Śmierć poety może być impulsem do rozważań nad własnym życiem, jego kruchością i ulotnością. Mnie osobiście poezja śp. Teresy skłoniła do takich rozważań. Życzę wszystkim uczestnikom owocnego spotkania z cyklu ars poetica poświęconego nieznanej osobiście, a jednak poznanej z kart tomiku poezji tej gorzowskiej poetki.

Danuta Mysłek 

prezes Stowarzyszenia w Cieniu Lipy Czarnoleskiej